Kendimi Koyduğum yerde bulamıyorum !

Kendini Aramak, Bulmak Ve Sevmek

Buralarda biyerlerdeydim aslında.. Beni sevdiğine inandığım insanların uzanabileceği kadar yakında..

Ne ara böyle oldu!?

 İçimdeki güven koyboldu, ardından beni de sürükleyerek..

Mağdur edebiyatı yapmaya hiç gerek yok zira bu birazda benim seçimim.Yakınken incinirsen uzaklaşırsın ve kaçtığın yerde kendinden bir şeyler bırakırsın mutlaka. Öncesi rahattır ama bazen içine saplanır bir şeyler.. geldiğin yer, dahası bu gidiş  korkutur seni.. Ve tabi "Ya herkesten nefret edersem" düşüncesi.. Çok sevmek isterken, ne ara insanlardan kaçan, kendinden uzaklaşan hiçbirşeyi de kovalamayan biri haline geldiğine şaşırsın. 

Aslında bu tipik bir konumlandırma sorunu..

 Hani fotoğrafı hangi açıyla çektiğin; manzaranını belirler ya 

buda benzer birşey hayatındaki kimi insanlara yanlış açılardan bakıyorsun ve düzeltemiyorsun da çoğu kez..

Çok sevmen gerekirken bıraktıkların, bırakman gerekirken tutup çok sevdiklerin var..

Ama bir şey var, tüm bu karmaşayı bana sevdiren birşey..

"Acı = sevgi " formülünü bir kez öğrendiğinde, sevdiklerin için acı çekmeyi göze alabilen biri haline geliyorsun. Ve tabi bu kez daha az seviyorsun.

Çünkü gidebileceğini öğrendin .. 

Kilitlerin ,zincirlerin hiçbir işe yaramayacağını öğrendin, Fedakarlıkların ve hatta vefanın da..

Her yeni sevgi girişiminde kendine meydan okuyorsun; Haydi bakalım diyorsun Var mısın yeniden acı çekmeye; bile isteye?..

Ben yine de varım..